[ฟากฟ้า..ทะเลฝัน] โดย โจนาธาน
ณ ห้วงกาลเวลาหนึ่ง
ความเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดร์…
มีอะไรในโลกนี้บ้างหนอที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง ทั้งวัตถุและสิ่งสมมุติ ทั้งนามธรรมและรูปนาม-มีอะไรไม่เปลี่ยนแปลง
กระทั่งแม้จิตใจของคน-ของฉัน ทุกขณะเสี้ยววินาทีมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกขณะ แม้แต่ยามหลับยังมีการฝัน การฝันในขณะที่หลับไหลคือไม่หยุดนิ่งของสมอง หากไม่ฝันล่ะ ไม่ฝันใช่ว่าไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ร่างกายกำลังเปลี่ยนเดินทางไปในทางเสื่อมถอย จากเล็ก โต และย้อนกลับไปยังที่มาแห่งชีวิต
ชีวิตเกิดมาจากไหน และกำลังเดินไปสู่แห่งหนไหน?…
มาจากที่ที่หนึ่งในสภาวะ ๆ หนึ่ง สู่อีกสภาวะสถานะหนึ่ง แล้วจากกลับไปยังที่ที่เดิม ฉันไม่ใคร่แน่ใจหรอกว่ามันจะเป็นที่เดียวกันไหม ค่อนข้างแน่นอนว่า เป็นสภาวะเดียวกัน แต่สภาวะนั้นจะเป็นแบบไหน-อย่างไรนั้นฉันไม่ใคร่รู้
ความคิดของฉันเดินสวนทางกับร่างกาย–ความคิดเติบโตในขณะที่ร่างกายเสื่อมถอย
มันเป็นความจริง-ความจริงที่ฉันต้องเรียนรู้
การเรียนรู้ของคนเราใช้ระยะเวลาไม่เท่ากัน มิใช่เพราะความโง่เขลาอันเกิดจากสมองทึบทึม แต่กลับเป็นจิตใจที่มืดบอด-อคติที่ปิดกั้นเป็นเป็นฉากบังตาที่แลเห็น ทว่ากลับมองไม่เห็นความจริง หากเพียงแค่ว่าจิตใจมืดมน กว่าจะแลเห็นด้วยความเข้าใจ ร่างกายเสื่อมถอย เหลือเวลาอีกไม่มากนักที่จะมีความสุขจากการค้นพบ
ความจริง-ความคิดเดินสวนทางกับร่างกาย
ฉันปรารถนาที่จะรู้แจ้งเห็นจริงหรอกละหรือ?… ใช่! แน่นอนฉันปรารถนา ปรารถนาที่จะรู้เพื่อเรียนรู้ และเพื่อทำความเข้าใจ เพียงเพราะฉันตระหนักว่า ชีวิตนี้ไม่มีความแน่นอนเพียงเพราะฉันไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่า ในเสี้ยววินาทีต่อไปและต่อไป ความเปลี่ยนแปลงในลักษณะใดที่จะมาหยุดยั้งให้ชีวิตสิ้นสุด
ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งฉันหรือใครก็ตาม-ฉันหรือใครมิได้เป็นผู้กำหนดระยะเวลาดังกล่าว
ต่างจากการกระทำที่ฉันหรือใครต่างก็กำหนดมันได้ แต่การกำหนดการกระทำก็ใช่ว่าจะห้ามจะหยุดการเปลี่ยนแปลงแห่งชีวิต
ความเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดร์-ชีวิตก็เช่นกัน…เปลี่ยนเป็นนิรันดร์
ทุกเสี้ยววินาที ฉันกำลังและกำลังเดินไปสู่ความเปลี่ยนแปลงดังกล่าว แน่ละ ฉันคิดคิดถึงเธอน้อยลง ไม่ทุรนทุรายพร่ำพรรณนาถึงมากเท่าเมื่อก่อน จะเป็นด้วยเหตุอะไรก็ตามแต่ นั่นคือความเปลี่ยนแปลง เป็นสารัตถะแห่งชีวิต ใครบ้างที่จิตใจไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา มีประโยชน์อะไรที่ฉันจะพร่ำเรียกร้อง-เรียกร้องแล้วเธอจะกลับคืนมาได้ไหม?… สิ่งต่าง ๆ ที่ฉันนึกเสียดายจะหวนกลับมาได้ไหม?…
มันก็เปล่าเลยสักกะผีกริ้น–
คงมีแต่เพียงความเศร้า-ความทุกข์ หาใช่ความสุข-ความสุขที่หมายถึงความเข้าใจความจริงแห่งชีวิตของฉัน–เช่นนั้นมันจะมีประโยชน์อันใดกับทุกขณะที่ฉันยังมีลมหายใจ-มีชีวิต
การค้นพบความจริงที่เรียกว่าสัจธรรม คือความสุข คือความสงบ แม้ว่าความสุขนั้นนั้นจะคือความน้อยด้วยทุกข์ก็ตาม ฉันปรารถนาเพียงเท่านี้, เท่านี้แหละ–
ความเปลี่ยนแปลงคือนิรันดร์
ชีวิตของฉันมันก็เป็นนิรันดร์ ต่างสภาวะ-ต่างสถานะในห้วงกาลเวลาหนึ่ง ·
ด้วยความรักฯ
โจ.
๒๓ ก.ค.๕๐
[อ่าน ฟากฟ้า..ทะเลฝัน ในฉบับอื่น]
ก้าวรอก้าว 
การเข้าใจความไม่เที่ยง ไม่ใช่เพียงรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่เที่ยงแล้วหยุดนิ่งอยู่เพียงนั้น
เพราะนั่นไม่ต่างอะไรกับการเป็นเหยื่อของความไม่เที่ยงอยู่นั่นเอง