เรื่องสั้น : ผมไม่อยากเป็นนักเขียน

[เรื่องสั้น]

ผมไม่อยากเป็นนักเขียน
โดย ภีมะ ภุมรา

|

เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า เดิมทีผมเป็นเพียงกวีรากหญ้าหาเช้ากินค่ำกับงานประจำซึ่งไม่มีหลักประกันความมั่นคงแต่อย่างใด และเป็นที่รู้กันดีว่าค่าครองชีพในเมืองหลวงสูงมากจนน่าตกใจ แต่ก็ช่างเถอะเมื่อสมัครใจแล้วจะไม่โทษใครอะไรทั้งนั้น

สิบปีที่แล้ว ช่วงนั้นผมเพิ่งเป็นหนุ่มนมแตกพาน พอดีที่โรงเรียนมีงานรวมศิษย์เก่าขึ้น บังเอิญว่ามีศิษย์ผู้พี่ได้ขึ้นพูดในโอกาสกล่าวทักทายวิสาสะประสาพี่น้อง เป็นที่รู้กันดีว่าพี่ผู้นี้มีชื่อในงานเขียนบทกวีและเรื่องสั้นระดับประเทศ (ไม่เกินไปจริง ๆ ) ซึ่งพี่เขาก็พูดประสบการณ์พร้อมกับอ่านบทกวีเป็นแกล้มกับ เป็นลีลาบทกวีหวาน ๆ เศร้า ๆ ซึ้ง ๆ ทั้งเกี่ยวกับการจีบสาวและทะลึ่งตึงตัง พร้อมกันนั้นก็กล่าวถึงที่มาที่ไปของบทกวี คิดเอาเถิดว่าในช่วงวันหนุ่มน้อยเช่นนั้นรู้สึกว่ามีพลังภายในที่อัดแน่นอยู่อย่างไม่รู้ทางออก พอมีเรื่องมาสะกิดเกาหัวใจด้วยบทกวีเหงา ๆ เหล่านี้ทำให้รู้สึกว่ากวีนี้ยิ่งใหญ่นัก มีพลังอย่างน่าอัศจรรย์จนผมรู้สึกรู้สาว่าหวั่นไหวกับถ้อยคำจนเกิดแรงใจที่เขียนอะไรสักอย่าง ซึ่งบังเอิญอีกครั้งกับโรงเรียนมีการจัดประกวดกลอนในวาระต่าง ๆ แม้ว่าจะสับสนว่าอะไรคือกลอนอะไรคือบทกวี แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ไปกว่าการที่หนุ่มน้อยกำลังสนใจเพศตรงข้ามอย่างจริงจัง เหมือนการจีบสาวเป็นการแสดงความสามารถชายชาติอาชาไนย และการเขียนกลอนจีบสาวรู้สึกมันมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย ช่วงนั้นก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นเรื่องล้าสมัยแต่อย่างใด ด้วยเหตุนี้เองผมจึงขวนขวายอ่านกลอนสุนทรภู่ตามห้องสมุด เห็นกลอนที่ไหนเป็นไม่ได้ต้องอ่านต้องศึกษา เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ศึกษากลวิธีการแต่งและท่องกลอนหวาน ๆ ไว้ประดับบารมีในความเป็นหนุ่มพอกระชุ่มกระชวย