[คอลัมน์ธรรมดา] โดย นารินทร์ ทองดี
ชวนเที่ยวงานแฟร์ ร่วมกันดูแลสังคม
ด้วยสภาพอากาศที่ร้อนจัดชนิดที่พูดเป็นภาษาปากได้ว่าร้อนตับแลบ ผมจึงตัดสินใจมุดลงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน หาทำเลเหมาะ ๆ เพื่ออ่านหนังสือรอให้ถึงเวลานัด แม้จะกระดากใจนิดหน่อยตรงที่เลือกแก้ปัญหาเฉพาะหน้าแบบคนเมืองทั่วไป แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ ด้วยว่าร่มไม้กลางสวนสาธารณะที่แวดล้อมด้วยตึกสูงกรุกระจกนั้นไม่อาจทำให้ผมรู้สึกเย็นได้ ผมจึงหันหน้าเข้าหาเครื่องปรับอากาศ และเครื่องปรับอากาศสาธารณะที่ใกล้ที่สุดก็คือเครื่องปรับอากาศภายในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน
อากาศภายในสถานีแม้จะไม่เย็นฉ่ำชื่นใจเหมือนภายในห้างสรรพสินค้า แต่ก็ช่วยให้ผมรู้สึกคลายร้อนได้บ้าง แต่ทั้งนี้ก็ต้องห้ามใจอย่าเอาใจใส่กับอาการเร่งรีบของผู้โดยสารคนอื่น ๆ เพราะบ่อยครั้งที่ผมรู้สึกว่าอาการเร่งรีบของคนอื่นนั้นทำให้ผมรู้สึกร้อน ความรู้สึกร้อนในที่นี้คือร้อนใจนะครับ รถไฟฟ้านี่เขาสร้างมาเพื่อตอบสนองต่อความเร่งรีบของคนเมือง มันเป็นไปได้ยากที่เราจะมาเอื่อยเฉื่อยในขณะที่คนอื่นเขาต่างกรูขึ้นกรูลง แต่ในวันนี้ผมเอื่อยเฉื่อยเรื่อยเปื่อยอยู่ในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินก็เพื่อฆ่าเวลา ดังนั้นจึงพยายามไม่สนใจผู้คนรอบข้าง ทันทีที่เปิดหนังสือ โลกของผมก็อยู่ตรงนั้น
โพสต์โดย kaawrowkaw 
ก้าวรอก้าว 