นิยายที่ยังเขียนไม่เสร็จ

[ฟากฟ้า..ทะเลฝัน] โดย โจนาธาน

---

นิยายที่ยังเขียนไม่เสร็จ

ชีวิตจริงนั้นยิ่งกว่านิยาย… ประโยคนี้ฉันได้ยินมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า กับนิยายบางเรื่องฉันเฝ้าถามว่าในโลกแห่งความจริงนั้นมันเป็นได้ไปได้ไหม?… มันจะน้ำเน่ายิ่งกว่านิยายหรือไม่?…

ความจริงของชีวิตในบางครั้งฉันก็ว่ามันยิ่งกว่านิยาย ยิ่งกว่าเพราะว่านิยายเรื่องหนึ่งตัวละครอาจไม่เคยหรือได้เป็นอย่างฉัน และบางครั้งฉันเองก็คิดว่าชีวิตของฉันคงไม่มีวันเหมือนนิยายเรื่องนั้นๆอย่างแน่นอน แต่ก็นั่นละ… ความคิดนั้นคงเป็นเพียงความเย้ยหยันตัวละครที่ประสบ ใช่สิ! ฉันคิดเช่นนั้นได้เป็นเพียงเพราะฉันไม่ใช่ตัวละคร และก็ไม่มีความรู้สึกร่วมกับตัวละครเหล่านั้นเลย

ฉันได้แต่นั่งวิพากษ์พลางมองถึงต้นเหตุของปัญหาที่ตัวละครถูกกำหนดโดยผู้ประพันธ์ ซึ่งเปรียบเสมือนพระเจ้าที่ได้ลิขิตชีวิตของเขา… ฉันผู้ซึ่งเป็นคนเฝ้ามองกลับคิดหาหนทางแก้ไขปัญหาออกได้ เพียงเพราะฉันไม่ใช่ตัวละครตัวนั้น ไม่ใช่ผู้ประสบปัญหาหรือความทุกข์นั้นๆ ซึ่งที่สุดแล้วฉันเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกรู้สมใดๆร่วมด้วยเลย… ไม่ว่าจะเป็นทั้งสุขหรือทุกข์ ฉันเป็นเพียงผู้เฝ้ามอง เรื่องดังกล่าวมันใช่เรื่องของฉัน–ก็เท่านั้น

หากแต่เมื่อวันหนึ่งชีวิตฉันกลับเหมือนตัวละครในนิยาย และดูเหมือนว่าจะเป็นเสียยิ่งกว่า เมื่อนั้นฉันกลับอิจฉาชีวิตของตัวละครที่ไม่ประสบความทุกข์เหมือนฉัน… หลายครั้งสุดท้ายบั้นปลายในตอนจบพวกเขายังได้คลี่คลายปัญหานั้น ๆ ได้ และหลายครั้งนั้นค่อนข้างดี ด้วยว่า… อย่างที่บอกว่า ชีวิตของพวกเขาต่างล้วนถูกกำหนดโดยผู้ประพันธ์ ส่วนชีวิตจริงของฉัน ใครเล่า? ใครเป็นผู้กำหนด โชคชะตาฉันเล่าใครเป็นผู้ลิขิต?… ใครเล่าเป็นผู้ประพันธ์และกำหนดชีวิตของฉัน?

ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องพรหมลิขิต ฉันคิดมาตลอดเวลาว่า ฉันนั้นต่างหากที่เป็นผู้ขีดเขียนชีวิตของฉันเอง ฉันเลือกทางเดินของฉันเอง ฉันคิดเช่นนี้เพียงเพราะฉันไม่เคยเชื่อในคำบงการของผู้ใด เชื่อในสิ่งที่เขาคอยบอก คอยสั่งให้ทำโน่นทำนี่… ฉันไม่เคยเลยจริง ๆ –ไม่เคย

ฉันสามารถเลือกหนทางเดินได้ เลือกทางดีได้ และเลือกทางเลวได้เช่นกัน

ทางเดินทั้งสองทางฉันล้วนเคยเดินผ่านมาแล้วทั้งสอง สำหรับทางเลวนั้น มันไม่สำคัญหรอกว่า ไม่สำคัญที่จะถามว่า ฉันเดินเข้าไปในเส้นทางนั้นทำไม?… มีใครบ้างไหมเล่าที่คิดหาคำตอบให้กับตนเองได้ ไม่สำคัญเท่าว่า เมื่อเดินเข้าไปแล้วรู้ว่าไม่ดีก็เดินกลับออกมาเสียเท่านั้น

สุดท้ายแล้วตัวฉันเองใช่ไหม? ที่ขีดเขียนชีวิตของฉันเอง

ฉันไม่ใช่พรหม แต่ฉันคือพรหม?!

ชีวิตจริงนั้นยิ่งกว่านิยาย เป็นนิยายชีวิตจริงของฉัน และเมื่อเอาชีวิตฉันไปเขียนเป็นนิยายก็ย่อมไม่ใช่นิยายชีวิตของคนอื่น เพราะเราต่างเป็นตัวละครที่มีรายละเอียดปลีกย่อยของปัญหาที่ประสบแตกต่างกัน

ชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย แต่นิยายเขียนขึ้นจากชีวิตจริงของเรา

ทุกวันชีวิตของฉันล้วนเป็นนิยายในหนึ่งหน้าของหนึ่งวันทุกๆวัน–ที่ยังไม่รู้ตอนจบ ·

ด้วยความรัก
สิงหาคม ’๔๙

---

[อ่าน ฟากฟ้า..ทะเลฝัน ในฉบับอื่น] | [สารบัญ ก้าวฯที่ ๒๔]