ไอ้เตี้ย

[ระเบียงใบไม้] โดย ธุลิดิน

---

 

ไอ้เตี้ย

๑.

เสียงบัตตาเลี่ยนครางหึ่งเหมือนเสียงปีศาจ
ฉันนั่งมองลุงคล้อย ช่างตัดผมประจำหมู่บ้านกำลังประจง
เคลื่อนมือขึ้นลงไปบนศีรษะลูกค้าอย่างใจเย็น
ฉันมองด้วยความหงุดหงิด รู้ว่าไม่สามารถเร่งแกได้แต่ให้ตายเถอะ!

“เร็วสิลุง ช่วยดูมันหน่อย!”

ลุงคล้อยหันมองแวบหนึ่งแล้วไถบัตตาเลี่ยนต่อ

“เออ…อีกหน่อยเดียวก็เสร็จแล้ว”

ฉันร้อนใจมือไม้สั่นไม่รู้จะทำอย่างไร
ลุงจิตบอกว่าละแวกนี้มีลุงคล้อยคนเดียวที่ชำนาญ แกน่าจะช่วยได้
แต่ดูเหมือนแกจะกำลังทำหน้าที่ช่างตัดผมด้วยความรับผิดชอบสุดชีวิตไม่ยอมละทิ้งกลางคัน
ฉันในยามว้าวุ่นใจแทบกระโจนไปลากแกออกมาจากศีรษะลูกค้า

ทำได้แต่รุ่มร้อนอยู่เช่นนั้น
มองไอ้เตี้ยคอพับคออ่อนอยู่บนตัก
ใต้ขนยาวที่ลื่นมือตัวมันยังอุ่น…มือฉันสั่น

๒.

ฉันอยากได้ไก่เตี้ยไว้ที่กระท่อม คิดเล่น ๆ ว่าคงเพลินดี
หากมีไก่สวย ๆ เดินจิกโน่นจิกนี้รอบ ๆ กระท่อม
ไก่เตี้ยคล้ายไก่แจ้แต่ตัวเล็กกว่าเตี้ยกว่า ขามันสั้นนิดเดียว
หงอนใหญ่หางโค้งงอนยาวลงระพื้น สีสดสวย

หลังฉันเอ่ยปากไม่นานก็ได้ไก่เตี้ยจากเพื่อนมาคู่หนึ่ง
ไก่ถูกส่งเดินทางไกลข้ามฟากจากฝั่งอันดามันมายังอ่าวไทย
ตอนที่ได้รับลังกระดาษ ฉันรีบเปิดออกด้วยความห่วงใย
หลายชั่วโมงที่พวกมันไม่ได้กินอะไรทั้งยังอยู่ในลังใบเล็กที่ขยับตัวแทบไม่ได้

ข้างในมีไก่เตี้ยสองตัว ตัวผู้สีดำสลับแดงตัวเมียสีขาว ตัวเมียซุกหัวอยู่ใต้ปีกตัวผู้
ฉันจัดแจงที่พักให้พวกมันอยู่ข้างกระท่อม

เรียกมันว่าไอ้เตี้ยกับนังเตี้ย

๓.

จากวันนั้นฉันก็มีอีกหนึ่งครอบครัวอาศัยร่วมชายคา
ทุกเช้าไอ้เตี้ยขันตอนตีสี่กว่า ๆ ปลุกฉันตื่นเพื่อจะหลับต่อ
แต่แปลกแทนที่ฉันจะรำคาญ กลับรู้สึกเพียงว่า อา…ไอ้เตี้ยตื่นแล้ว
ฉันลืมตาตื่นอีกทีตอนฟ้าสาง พบว่ามันทั้งคู่ออกเดินจิกโน่นจิกนี่อยู่รอบ ๆ กระท่อม

ฉันโยนข้าวสุกบ้างข้าวสารบ้างให้มันกิน
ด้วยความที่ไม่รู้ คิดว่าไก่คงชอบกินข้าวเปลือก ฉันหาข้าวเปลือกมาให้พวกมัน
ลุงจิตผ่านมาเห็นเข้าบอกว่าให้ข้าวสารน่ะดีแล้ว ข้าวเปลือกไม่ดีกับพวกมัน
ฉันฟังแล้วยังงง ๆ เพราะคุ้นหูมาแต่ไหนแต่ไรว่าไก่กินข้าวเปลือก แต่ก็ต้องเชื่อแกไว้ก่อน
เพราะนั่นเป็นความเห็นของนักเลงไก่ชนตัวกลั่น

ไอ้เตี้ยกับภรรยาหากินอยู่ข้างกันตลอดเวลา
ดูเหมือนว่าภรรยาจะรักมันมาก นังเตี้ยจะเดินตามต้อย ๆ ไม่ว่าไอ้เตี้ยจะเหยาะย่างไปทางไหน
ฉันชอบนั่งดูพวกมัน นาน ๆ ไอ้เตี้ยก็จะแสดงความรักกระโดดขี่นังเตี้ยสักที
พวกมันกลับขึ้นคอนตอนฟ้าโพล้เพล้
นังเตี้ยจะสอดหัวเข้าใต้ปีกสามีเหมือนกับตอนที่ฉันพบพวกมันครั้งแรก
แล้วหลับอยู่ในท่านั้นทั้งคืน (ข้อนี้ฉันเดา เพราะหลายครั้งที่ส่องไฟฉายดูพวกมันตอนดื่นดึก
ก็ยังเห็นพวกมันอยู่ในท่าเดิม)

ผ่านวันคืนไอ้เตี้ยสมบูรณ์ขึ้นเรื่อย ๆ ขนเป็นมันยาวระพื้น
หงอนที่เคยเล็ก ค่อย ๆ แผ่กว้างสีแดงสด มันตัวเตี้ยติดดินแต่ดูสง่าอย่างไม่น่าเชื่อ
มีภรรยาขนสีขาวที่คอยเดินตามต้อย ๆ ด้วยความรักภักดี
พวกมันเข้านอนเป็นเวลาตื่นเป็นเวลา เป็นชีวิตคู่ที่ฉันนั่งมองด้วยความอิจฉา

(อ่านต่อฉบับหน้า)

-ธุลีดิน-

---

[อ่าน ระเบียงใบไม้ ในฉบับอื่น] | [สารบัญ – ก้าวฯที่ ๑๗]