ไม่เป็นที่ถกเถียงให้เสียเวลาหาตะกอนในคำตอบสักเท่าไรนัก หากจะเอ่ยชื่อสุดยอดนักเขียนสองซีไรต์ นามอุโฆษอย่าง ชาติ กอบจิตติ ฝีไม้ลายมือที่บรมคนวรรณกรรมผู้นี้สลักไว้ในแผ่นดิน กลายเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกสายตาที่สัมผัสกับงานประพันธ์ของเขา อาทิ ตำนานซีไรต์ของนวนิยาย คำพิพากษา ที่พิมพ์มากกว่าสี่สิบครั้งเข้าให้แล้ว (และทำท่าจะพิมพ์ต่อไปไม่เลิก) ไหนจะ เวลา อีกหนึ่งซีไรต์ที่สร้างหน้าประวัติศาสตร์ให้วงวรรณกรรมต้องจารึก ด้วยเป็นครั้งแรกเมื่อนักเขียนที่เคยได้รางวัลนี้มาแล้วหนึ่งครั้ง สามารถกลับมาคว้ารางวัลเดิมนี้ไปตระกองในอ้อมกอดได้อีก
มาถึงตรงนี้ย่อมไม่มีใครไม่รู้จัก ชาติ กอบจิตติ ศิลปินแห่งชาติผู้นี้ นอกจากงานรางวัลทั้งสองแล้วยังมิพักพูดถึงงานชิ้นอื่น ๆ ที่เด็ดดวงไม่แพ้กัน แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นย่อมมี พันธุ์หมาบ้า รวมอยู่ด้วย
พันธุ์หมาบ้า จะว่าไปนวนิยายเรื่องนี้มีความต่างจากงานอื่น ๆ ของน้าชาติตรงที่เป็นงานเขียนที่มีความเข้มข้นทางเนื้อหาน้อยลง แต่สิ่งที่น้าชาติใส่เข้ามาทดแทนและเหมือนใส่ได้ถูกจริตผู้อ่านเป็นอย่างมาก สิ่งที่น้าชาติใส่ลงนั่นไปคือ… ความมันส์ !
เป็นที่ยอมรับกันถ้วนหน้าที่คำกล่าวข้างต้นต่างล้วนยืนยันถึง ความมันส์ ที่สัมผัสได้จริง (เชื่อซี่) ขณะอ่านนวนิยายเรื่องนี้ ความมันส์ดังกล่าวปรากฏไล่ไปในแต่ละคำ แต่ละวรรค แต่ละย่อหน้า และตลอดจนทั้งเล่ม ทั้งนิสัยของตัวละคร บทสนทนา กิจกรรม มูลเหตุของเรื่อง สิ่งเหล่านี้มุ่งรับใช้ความมันส์ของพันธุ์หมาบ้าสมกับวัตถุประสงค์ในการนำเสนอได้เป็นอย่างดี
หัสเดิมทีมีอยู่ว่า น้าชาติ ได้ทยอยส่งต้นฉบับนวนิยายเรื่องนี้ไล่ตีพิมพ์ลงใน นิตยสารลลนา ราวปีพ.ศ.๒๕๒๘ ไปจนจบเรื่องในปีพ.ศ.๒๕๓๐ กินเวลาสองปีกว่าที่ความมันส์ของนวนิยายเรื่องนี้ละเลงอยู่บนหน้านิตยสารลลนา และด้วยตลอดสองปีกว่าที่พันธุ์หมาบ้าปรากฏสู่สายตานักอ่านในขณะนั้น คำถามมากมายหลั่งไหลทะลักเข้าไปถึงตัวน้าชาติอย่างล้นหลาม โดยเฉพาะคำถามที่ว่า “นี่เขียนจากเรื่องจริงหรือ?” ได้รับการพูดถึงบ่อยที่สุด รองลงมาก็ความล่อแหลมในเนื้อหาโดยยึดความมันส์เป็นแก่น ที่หลายคนอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะพฤติกรรมอันไม่พึงประสงค์ในการแสดงออกของตัวละครแต่ละคนต่างเป็นที่หวาดหวั่นถึงการเอาเยี่ยงอย่างของเยาวชน เช่น เจอหน้าเป็นดวด ล่อบ้องเป็นนิจ หรือชีวิตอิสระเสรีของกลุ่มวัยรุ่นที่ยังขาดวุฒิภาวะต่อการกระทำต่าง ๆ ซึ่งอาจเลยเถิดไปจนกลายเป็นทางเลี้ยวที่ผิดตลอดชีวิตเลยก็ว่าได้
ทว่าน้าชาติมีคำตอบให้เพียงสั้น ๆ แต่คมคายและจุดประกายให้ขบคิดอยู่บนหน้าคำนำว่า “การอ่านไม่ทำให้ใครเสียคน คนที่ไม่อ่านสิน่าเป็นห่วง!” ช่างเป็นคำตอบที่มันส์ไม่แพ้กัน
อย่าลืมว่า ชาติ กอบจิตติ เป็นนักเขียน หากินกับวรรณกรรม มีหรือนักเขียนระดับซีไรต์จะขาดจรรยาบรรณและความรับผิดชอบกับงานศิลปะที่ตัวเองผลิต ซึ่งคำกล่าวนี้ก็สามารถพิสูจน์ยืนยันได้ด้วยตัวหนังสือพันธุ์หมาบ้านั่นเอง
อย่างกรณีที่น้าชาติยกตัวอย่างถึงเพื่อนเจ็ดคนที่เสียชีวิตก่อนวัยอันควร เพราะหลงเดินไปในทางที่ผิดก็อยู่ในคำนำเช่นกัน หรือจะหาเอาจากแก่นสารภายในเล่ม โดยหยิบจากเบื้องลึกของตัวละครเอกทั้งสอง อ๊อดโต้ และ ทัย สองคู่หูที่มีฉากชีวิต มิติ บางมุมที่สะเทือนใจ สภาวะอันกดดันบีบคั้นที่ทั้งสองต้องเผชิญ เป็นผลสืบเนื่องให้ทั้งสองออกค้นหาคำตอบเพื่อชีวิตตัวเอง คำตอบเหล่านั้น ไม่ได้มาจากการแสวงหาความรู้ภายในรั้วสถาบันการศึกษา จารีตอันเก่าคร่ำของผู้หลักผู้ใหญ่ แต่ได้มาจากการย่ำเท้ากอดคอทดลองกับมันด้วยชีวิตของตัวเอง นี่มิใช่หรือ สาระอันยิ่งใหญ่อีกคุณค่าหนึ่ง ที่เรามักมองข้ามกัน เพราะเรากลับค้นหาและให้คุณค่าจากระบบที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นจนกลายเป็นระบอบที่คนเดินตามกัน มิต่างอะไรกับหุ่นยนต์ที่ทำตามคำสั่งเข้าไปทุกที ภาพดังกล่าวเป็นอีกสาระสอดแทรกและเป็นมุมเดียวที่น้าชาติเหยาะลงมาในพันธุ์หมาบ้า จนทำให้นวนิยายนี้ครบทุกรสชาติ
อ๊อดโต้ ทัย ล้าน เล็กฮิป และชวนชั่ว กลุ่มก๊วนหรรษา เฮฮาตลอดศก หมู่มิตรที่มีจิตเป็นหนึ่ง จิตที่คาราวะแด่สุรา นอบน้อมกัญชาประหนึ่งเทพผู้พาให้หลุดพ้น ทั้งเรื่องพวกเขาจะสาละวนอยู่กับสิ่งเหล่านี้ไม่ขาดพร่องทุกคราที่เจอะหน้ากัน ไม่ว่าทุกข์หรือโศกเศร้า ครื้นเครง จะอารมณ์ใดก็ตาม สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ เหล้า พวกเขาเห็นพ้องต้องกันว่าเหล้าคือพระเอกของเรื่องนี้อย่างแท้จริง
เพราะเหล้าทำให้ทัยได้มาเจออ๊อดโต้ เพราะเหล้าทำให้ชวนชั่วได้มาเจอกับทัย และก็เหล้าอีกนั่นแหล่ะที่ช่วยดำเนินเรื่องให้พลิกไปทีละหน้าจนผู้อ่านกรึ่มได้ที่ทีเดียว
นอกจากเหล้าแล้วทีเด็ดอีกอย่างของพันธุ์หมาบ้าคือ ศัพท์แฝง ที่น้าชาติประดิษฐ์ขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงความสมจริง… ความสมจริงที่เราได้ยินประโยคกักขฬะเหล่านี้อยู่ทุกวัน เช่น…
“กล้วย” หรือ “เครื่องปลอกกล้วย”, “บ้องฮิลล์” สถานที่เฉพาะ มันถูกสงวนไว้สำหรับพวกเขา, “โทบี้” ชื่อจักรยานยนต์คันเดียวแต่ขับเคลื่อนไปทั่วเกาะภูเก็ต คำผรุสวาทสุดแสบอย่าง “ยัดแม่” หรือแม้แต่ ฉายาของตัวละครภายในเรื่องที่หยิบมาจากชีวิตจริง คำเหล่านี้ได้กลายเป็นองค์ประกอบสำคัญที่ตรึงผู้อ่านให้เกิดอารมณ์ขันอันร้ายกาจที่น้าชาติจงใจ มิหนำซ้ำ น้าชาติยังตลกร้ายด้วยการประกาศว่า ใครก็ตามที่ชื่อดันมาเหมือนกับตัวละครเหล่านี้จะถือว่าผู้นั้นลอกเลียน และอาจถูกฟ้องกลับด้วย (เอากับแกสิ)
ส่วนการดำเนินเรื่องที่เพื่อน ๆ ช่วยผลัดกันเล่าถึงวีรกรรมของแต่ละคน อาจทำให้เรื่องเคลื่อนไปช้า ๆ ไม่ซับซ้อนชวนหัว แต่การเล่าเรื่องแบบนี้ช่วยขับให้มิติตัวละครถูกเน้นให้มีความหลากหลายขึ้น และชัดเจนจนได้ภาพที่แจ่มชัด ดูเหมือนว่าคำพูดนี้สามารถฉุกให้ผู้อ่านประหวัดไปถึงคนรอบข้างที่ได้ชื่อว่า เพื่อน เป็นการเทียบเคียงว่า ใครบ้างที่มีพฤติกรรมแบบนวนิยายเรื่องนี้ ความสมจริงของเหล่าตัวละครที่โลดแล่น ชีวิตอันผาดโผนของพวกเขาทั้งผอง ล้วนถูกเปรียบกับโลกแห่งความจริงรอบตัวผู้อ่านอย่างอดเลี่ยงไม่ได้
เมื่อถึงวัยที่ต้องเลี้ยวเพื่อเลือกทางเดินสำหรับชีวิต วัยนี้เองที่ก้อนหัวใจมันฮึกเหิม พองโต วัยที่พร้อมท้าทายทุกสิ่งที่ตระหง่านขวางหน้า บางครั้งก็พลาดเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ บางครั้งต้องใช้สมาธิอย่างเต็มเปี่ยมเพื่อประคองมิให้ตกทาง บางครั้งสติและปัญญาเป็นส่วนช่วยให้รอดพ้นวัยอันตรายนี้ได้อย่างสง่า ภาคภูมิ ไม่ว่าจะเรียกสิ่งเหล่านี้เป็นอารัมภบทหรือปรัชญาใด ๆ ก็ตาม พันธุ์หมาบ้าได้ทำหน้าที่เป็นผู้นำทางโดยมีสิ่งข้างต้นเป็นตัวชี้นำ ส่องสว่างอยู่อย่างเพียบพร้อมแล้ว เหลือแต่เพียงแค่การเปิดอ่านเพื่อสัมผัสเจตนารมณ์อันแท้จริงที่เคลือบแฝงในตัวพันธุ์หมาบ้าเท่านั้น ที่รอผู้อ่านอยู่
คุณพร้อมที่จะมันส์หรือยัง?… ถ้าพร้อม…
ลุย!!!
ผู้แต่ง: ชาติ กอบจิตติ สำนักพิมพ์ : หอน จัดจำหน่าย : สายส่งศึกษิต บ.เคล็ดไทย จ.ก. จำนวนหน้า: 735 ISBN : 974-92246-3-9 
ก้าวรอก้าว 
อยากจะย้อนกลับไปมันส์…กับ “บ้องฮิลล์” ใจจะขาด
แต่เรื่องบางเรื่อง ทิ้งให้โหยหาสักระยะ ก็น่าจะดีกว่า ?
พันธุ์หมาบ้า
เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่เชื่อว่าจะหยิบมาอ่านอีกกี่ครั้งก็คงไม่เบื่อ
[…] ผมคิดว่า ในตัวผมยังคงมีเชื้อ “พันธุ์หมาบ้า” หลงเหลืออยู่แน่นอน […]
หนังสือเล่มนี้อ่านแล้ว รู้สึกอย่างเดียวว่ามันมันส์มาก อ่านแล้ววางไม่ลง สนุกไปกับเพื่อน ๆ ในเรื่องในทุก ๆ ครั้งที่อ่าน ประทับใจค่ะ