[อิสระวิถี] โดย ต้นน้ำ บัวไร
อิสระวิถี : ไม้ขีดไฟที่ไร้ทานตะวัน
ต้นน้ำ บัวไร : หาเรื่อง
คุณรู้สึกอย่างไรที่คนสมัยนี้หันมาใช้ไฟแช็กมากขึ้น
– ธรรมดาครับ ยุคสมัยเปลี่ยนอะไร ๆ ก็มักจะเปลี่ยนตามไปด้วย นับวันมนุษย์ก็ยิ่งชอบความสบายมากขึ้นเรื่อย ๆ
แล้วความสบายไม่ดีตรงไหน
– ก็ทำให้เราคิดแก้ปัญหาน้อยลงซิ ยุคนี้เอาสบายเข้าว่า
คุณกำลังน้อยใจที่ใคร ๆ ก็ใช้ไฟแช็ก
– คุณเข้าใจผิดแล้ว ยังมีคนต้องการผมอีกมาก โดยเฉพาะตามชนบทที่ไฟฟ้ายังเข้าไปถึง คิดดูซิ ราคาก็ถูกว่าแถมไม่มีกลิ่นน้ำมันเหม็น ๆ อีก
ไม้ขีดไฟอย่างพวกคุณถือกำเนิดมาได้อย่างไร
– ย้อนไปในพ.ศ.๒๓๗๐ นักเคมีชาวอังกฤษชื่อ จอห์น วอล์คเกอร์ ทำไม้ขีดจากเศษไม้จุ่มปลายลงในส่วนผสมของ แอนติโมนีซัลไฟด์ โปตัสเซียมคลอเรต และกาวที่ทำจากยางไม้ (gumarabic) เมื่อเอาไม้ขีดไฟนี้ขีดลงบนกระดาษทราย แรงเสียดสีจะทำให้เกิดความร้อนที่ทำให้ไม้ขีดลุกเป็นไฟ ไม้ขีดแบบนี้เรียกกันว่า ลูซิเฟอร์ผู้ถือแสงสว่าง (ลูซิเฟอร์เป็นอีกชื่อหนึ่งของดาวพระศุกร์)
แล้วในประเทศไทยล่ะ
– ประเทศไทยเพิ่งจะผลิตไม้ขีดไฟเองได้ในรัชสมัยรัชกาลที่ ๗ โดยหมิ่นแซจำกัด ซึ่งบริษัทนี้ก็ยังคงผลิตไม้ขีดไฟอยู่จนถึงปัจจุบัน
คุณคิดยังไงกับคนที่สูบบุหรี่
– ผมว่าคนที่สูบเขาก็รู้ตัวและรู้ดีว่า บุหรี่มีอันตรายร้ายแรงเพียงใด แต่อาจเป็นเพราะเขาติดมันเสียแล้วจึงยากแก่การเลิก การจะทำให้คนที่สูบบุหรี่เลิกบุหรี่ได้ ก็คงต้องใช้เวลากันอีกสักพัก ระหว่างนี้ก็ขอไว้อย่างเดียวว่าอย่าไปสูบระรานอากาศบริสุทธิ์ของคนอื่นก็แล้วกัน
แต่คุณก็มีส่วนนะครับ
– ของทุกอย่างมีดีมีโทษ อยู่ที่เราจะเลือกใช้ครับ อ้อ! อีกอย่างหนึ่ง คุณจะโทษผมคนเดียวไม่ได้ ไฟแช็กก็มีส่วนด้วยนะครับ
คุณอยากฝากอะไรถึงผู้อ่านที่สูบบุหรี่
– บุหรี่เป็นภัยต่อชีวิต เป็นพิษต่อสังคม แต่ถ้าคิดจะอม ต้องไม่เดือดร้อนผู้คนรอบข้าง
(สารบัญ – ก้าวฯที่๑๑.)
ก้าวรอก้าว 
เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งจุดไม้ขีดเล่นอยู่เลย…
ไม่รู้ว่าสามารถสนทนากับไม้ขีดได้ด้วย ไม่อย่างนั้นคงมีเรื่องดีๆ มาเล่าให้ฟัง