บทบรรณาธิการ เล่ม ๑๑

[บทบรรณาธิการ]

–

–

สิงห์อมวันหลายคนกล่าวประชดประชันว่า หากอยากให้เลิกสูบบุหรี่ รัฐจงปิดโรงงานยาสูบและห้ามมีการจำหน่ายบุหรี่เสีย…

พิจารณาแล้วนั่นอาจเป็นปลายเหตุ หรือเพียงข้อกล่าวอ้างของคนกลุ่มนั้น เป็นการมองจากอีกฟากฝั่งหนึ่ง แน่ละ ฟากนั้นเป็นฝ่ายหัวเราะเยาะหยัน การจะเลิกสูบบุหรี่นั้นไม่จำเป็นต้องเริ่มหรือปิดโรงงานซึ่งเป็นแหล่งที่มาของรายได้อันดับต้น ๆ

จริงอยู่หากคิดเช่นนั้น และก็จริงอยู่ที่เหตุผลของนักสูบนั้นก็น่ารับฟัง…

เป็นเรื่องที่น่าแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่งกับการกระทำอันขัดแย้งของรัฐบริหารประเทศนี้

ภาคสาธารณสุขรณรงค์ให้ ลด-ละ-เลิก การสูบ แต่อีกภาคหนึ่งซึ่งเป็นภาคการผลิตและเก็บอากรต่างไม่แยแส เรียกว่า ต่างคนต่างทำ และ กระทำบนความขัดแย้ง

รัฐผลิต, รัฐเรียกร้องให้เลิก สุดท้ายรัฐก็เลือกไม่เลิก ไม่เลิกเพราะนั่นคือแหล่งที่มาของรายได้อันดับสูง

เรามองไม่เห็นหนทางใดเลยว่า จะรณรงค์ให้คนเลิกสูบบุหรี่ได้– มองมิเห็นหนทาง

บุหรี่เป็นสิ่งเสพติดที่ไม่ผิดกฎหมาย มองและหันหน้าไปทางไหนล้วนเห็นคนสูบบุหรี่ซึ่งมีให้เห็นทั้งหญิงและชาย… เป็นสิทธิเสรีภาพอันชอบธรรมที่จะกระทำของแต่ละบุคคล

แต่ละปีมีการรณรงค์ให้เห็นถึงผลเสีย เห็นโทษของการสูบบุหรี่ ทว่าจำนวนคนสูบมิได้ลดลงกลับมีแต่เพิ่มมากขึ้น, คนเพิ่มเป็นคนหน้าใหม่ คนเลิกเป็นคนหน้าเก่าที่เลิกเพราะสิ้นชีพ เลิกเพราะหมดแรงกำลังจะสูบ

เราไม่เชื่อด้วยปราศจากความหวังว่าการรณรงค์ให้ ลด-ละ-เลิก การสูบบุหรี่นั้นจะสำเร็จลงได้ ด้วยเพราะบุหรี่ยังมี บุหรี่ไม่เป็นยาเสพติดที่ผิดกฎหมาย และด้วยหลักการความต้องการสัมพันธ์กับการผลิตยังดำรงอยู่ในระบบทุน– ระบบเศรษฐกิจของมนุษยชาติ…

สมควรที่จะปรับเปลี่ยนจุดมุ่งหมายของการรณรงค์ พุ่งเป้าไปที่ ‘ทำร้ายตนเองแต่อย่าทำร้ายคนอื่น’ เน้นการงดสูบในที่สาธารณะ

เช่นนั้นเป็นการผิด ผิดข้อกำหนด ผิดกฎหมาย เพราะเป็นการทำร้ายคนรอบข้างทางอ้อม เยี่ยงนั้นไม่เป็นสิทธิอันชอบธรรม แต่เป็น ไม่มีสิทธิที่จะกระทำ

ตระหนักความจริงเถิดว่า ไม่สามารถกระทำการให้ลดจำนวนบุหรี่ หรือเลิกผลิตบุหรี่

บอกพวกสิงห์อมควันเถอะว่า “ทำร้ายตนเอง แต่อย่าทำร้ายคนอื่น”

จึงเป็นทางออกที่พวกเขาจึงควรต้องรับฟัง!

 

ด้วยมิตรภาพ
พ.ค.๕๐

(สารบัญ – ก้าวฯที่๑๑.)
…